We dragen allemaal een rugzak met goede, maar ook slechte ervaringen. We hebben ook allemaal littekens en krassen, zichtbare en onzichtbare. Deze onzichtbare littekens zitten in onze binnenwereld. Onze huid reageert namelijk niet alleen op onze omgeving, maar ook op onze binnenwereld. Littekens op de ziel zijn eigenlijk littekens van ons DNA, de spiegel van onze ziel.
Deze onzichtbare littekens zijn van invloed op hoe je in het leven staat; hoe iets bij je binnenkomt en hoe je reageert. Dit laat je ook begrijpen waarom je soms wat terughoudend of juist heel overdreven reageert. Er is dan iets geraakt; zoals een litteken op de huid dat blijft jeuken, zo werkt dat ook in je hoofd. Sommige wonden moeten dan ook gehecht worden en anderen weer niet. Maar elke wond heeft tijd en zorg nodig om te helen. Soms zal er een klein litteken achterblijven, terwijl andere wonden volledig zullen verdwijnen. Voor wonden op de ziel geldt eigenlijk hetzelfde. Deze wonden zijn niet zichtbaar, maar we voelen ze toch echt in het diepst van ons zijn. Maar net als een fysieke wond, kan een emotionele wond een litteken achterlaten dat ons zal herinneren aan wat er gebeurd is en hoe we ons voelden.
Alle ervaringen vormen wat je nu bent, en soms ben je gelukkig en een andere keer weer niet. In die momenten van verdriet gaan deze wonden van de ziel open, Soms keren ze terug om ons een wake-up call te geven. De onzichtbare littekens worden opeens weer voelbaar en zichtbaar voor ons. Het is een blijvende wond die zo af en toe weer even opengaat.
Het kan daarom zomaar gebeuren dat je iets ruikt of iets ziet of ervaart dat je doet herinneren aan een moment van vroeger. Er is dan even de schrik. Misschien een schrik van was ik dat vergeten? Hoe kan dat nou? Of het besef dat die wond eigenlijk al heel goed genezen is en dat je er nu met blijheid naar kunt kijken.
We proberen soms ook om deze littekens te verbergen omdat het pijn doet om aan de wond herinnerd te worden en we ons er zelfs voor schamen. De herinneringen brengen ons namelijk terug naar die momenten. Zo is dat voor iedereen verschillend. Je kunt het verleden niet vergeten of ongedaan maken, het heeft je immers ook gevormd tot wie je bent. Juist dit geeft iemand vaak een bijzondere kleur.
In mijn boek is de geur lavendel heel belangrijk. Het verwijst naar een personage en een gebeurtenis. Iedereen heeft een geur, of wellicht muziekstukje of iets anders dat linkt aan iets of iemand van vroeger. Als ik op de radio het liedje 'Kijk Omhoog' hoor van Nick en Simon, zie ik dat als een boodschapje van mijn moeder. Dan is ze weer even bij mij om mij raad te geven. Nu kan ik daar met blijheid en rust naar luisteren, terwijl dat een paar jaar geleden niet kon.
Behandel je littekens daarom altijd met respect, maar laat je er niet door beperken om met overgave en passie te leven.
Reactie plaatsen
Reacties